مسخره کردن، دست انداختن و اذیّت کردن آمران معروف و ناهیان از منکر و همه کسانی که مردم را به پاکی و انسانیّت دعوت می‌کنند، سنّتی است دیرینه و در گوشه گوشه تاریخ گریبان‌گیر همه انبیاء الهی از حضرت آدم(س) تا خاتم‌الانبیاء(صلی‌اللّه‌علیه‌و‌اله) شده است.
«وَإِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ لِمَ تُؤْذُونَنِی وَ قَدْ تَعْلَمُونَ أَنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ»(1)
«وقتی که موسی به قوم خود گفت: ای قوم، برای چه مرا رنج و آزار می‌دهید (و تهمت سحر و کذب و عیب‌های دیگر بر من می‌بندید) در صورتی که بر شما معلوم است که من رسول خدا به سوی شما هستم»
سوره مبارکه صف آیه5
تقریباً هیچ کس نمیتواند ادعا کند که احترام دیگران در روحیه او تاثیری ندارد یا برعکس بی احترامی دیگران برایش مهم نیست ،احترام یکی از نیازهای روحی واساسی انسان است،انسان به طور فطری به احترام وتکریم دیگران نیازمند است.
