در هر زمانی ودر هر حکومتی ودر هر شورائی که تصمیم گیری ها وبرنامه ریزی ها بر مبنای آیات وروایات وبه دست متخصصان وبا استفاده از تجربیات تاریخی موجود در تاریخ معاصر ویا حال، گرفته نشد، کشور و دنباله کنندگان وعمل کنندگان به آن تصمیم ها و نظریات با بحران های جدی وپر چالش روبرو شدند؛
«وَلاَ تَقْتُلُواْ أَوْلادَکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاقٍ نَّحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِیَّاکُم إنَّ قَتْلَهُمْ کَانَ خِطْءًا کَبِیرًا»(1)
«و فرزندان خود را از ترس فقر مکشید، ما آنان را و خود شما را روزى مىدهیم، و کشتن آنان خطایى بزرگ است»
آیه شریف به صراحت بیانگر بینش زشت و مشرکانه کسانی است که از ترس فقر، در درجه اول اقدام به فرزندار شدن نمیکنند ودر درجه دوم حالا که خداوند به آنها فرزندی عنایت کرده او را میکشند؛ چرا که خیال میکنند روزی دهنده فرزندانشان خودشان هستند واگر تعداد خانواده زیادتر بشود آنها دچار فقر خواهند شد، وابرویشان خواهد رفت.
