دراینکه ما یتیم هستیم، بیچاره هستیم، ولی ظاهراً این را نمیفهمیم جای هیچ شکی نیست، ودر اینکه علت این یتیمی نبودن مولایمان و سرورمان است باز هم جای هیچ شکی نیست، وهمچنین در اینکه علّت این یتیمی وبیچارگی، ناتوانایی ما از تحمل دستورات و سیره ائمه اطهار_{(علیه السلام)}است باز هم جای هیچ شکی نیست، چون بدون شک اگر امام در بین ما حاضر میشد ما هم همان کاری را میکردیم که امّت ائمه قبل ازما با ائمه(علیم السلام) کردند₍₁₎،

امروز ما ولادت آقایی، مولایی، سروری وعزیزی رو جشن گرفتیم که مثل ما در این دنیا نفس میکشد، مثل ما دربین بازارها وکوچه های شهر رفت وآمد دارد، در مجالس ما شرکت میکند، روی فرش هایی پا میگذارند که ما هم در روی آن فرش ها پا میگذاریم؛ ولی به اراده پروردگار از دیده ها پنهان هستند، حاضر هستند ولی غائب هستند،₍₁₎ دربین ما هستند ولی دیده نمیشوند، از احوال ما خبر دارند، مطلع هستند₍₂₎