امیرالمؤمنین علی(علیه‌السلام)

«الدّنیا أمد، الآخرة أبد»[1]

دنیا تمام شدنی است و آخرت ابدی است

دنیا با همه غم و غصّه‌ها و ناراحتی‌های به حق و یا نا به حق ما تمام شدنی است.

چه حق با ما باشد و چه حق با ما نباشد، فرقی ندارد دنیا برای همه خوب و یا بد یکسان است و دیر یا زود تمام شدنی است.

چه فقیر باشیم و چه ثروتمند، چه درست‌کار باشیم چه گناه‌کار، چه مؤمن باشیم چه کافر دنیا برای همه یکسان و تمام شدنی است.

فرقی ندارد در کجا زندگی کنیم و چه بخوریم یا نخوریم، فرقی ندارد ورزشکار باشیم و یا نباشیم، فرقی ندارد بیست‌ساله باشیم و یا هشتاد ساله، مثل حضرت خضرنبی آب حیات خورده باشیم و عمرمان تا آخر دنیا ادامه داشته باشد و یا از آب حیات نخورده باشیم و از بدو تولّد با بیماری به دنیا آمده باشیم و هر لحظه امکان مرگمان وجود داشته باشد، فرقی ندارد دیر یا زود دنیا تمام شدنی است.

ولی آنچه تمام شدنی نیست عالم پس از مرگ است، چه خوب باشیم چه بد، چه پیامبر باشیم چه نباشیم، چه عاشق این دنیا باشیم چه نباشیم، چه باور داشته باشیم چه نداشته باشیم آخرت و جهان پس از مرگ است که نه انتهایی دارد و نه زمانی.

بهر یک دم زندگانى، چون حباب شوخ چشم

مى کنم پهلو تهى از بحر بى‌پایان چرا؟

صائب

علّت این که اهل تقوا همواره تمنّای مرگ دارند این است که احساس داشتن سرمایه می کنند (سرمایه ایمان) کسی که پول زیادی از بانک گرفته تا به منزل ببرد و یا از منزل برداشته تا به بانک ببرد در این راه تلاش می‌کند تا سریعتر برود زودتر به هدف برسد. دوست دارد از راه میان‌بُر برود دوست دارد دو تا یکی خیابان بشود تا به هدف نزدیک‌تر گردد. امّا آنکه سرمایه‌ای ندارد هدفی هم ندارد، سرعت و تلاشی هم ندارد، کسی هم که سرمایه ایمان ندارد، نه هدفی دارد و نه تمنّای مرگی، بلکه از مرگ هم گریزان است.[2]