والدینی که زیاد از تنها ماندن ویا تنها رفتن کودکشان به صورت غیر منطقی میترسند وزیاد نگران میشوند، در واقع با این کار "ناخودآگاه این ترس را به فرزندشان هم منتقل میکنند"₍₁₎
طولانی شدن وغیر اصولی بودن این نگرانی ها وترس ها در بلند مدت "یا فرزندشان را کلافه و عصبی میکند وباعث میشد که او در بربر والدینش بی ادب شود وجواب پس بدهد" ویا اگر فرزندشان مطیع پدر ومادرش باشد باعث میشود اعتماد به نفس وابتکار عمل را در رویارویی با اتفاقات جدید از دست بدهد؛ چرا که او عادت کرده والدینش در کارها قبل از او شرایط را برایش فراهم کنند وموانع را برطرف سازند.
البته شایان ذکر است که تنها گذاشتن فرزندان در دوره نوجوانی واطمینان به آنها در این دوره با توجه به اینکه در سن بلوغ به سر میبرند کار عاقلانه ای نیست.

پاورقی
1-گلبرگ زندگی،ص146