در عالم هستی حقائقی اسرار آمیز و رمز آلود وجود دارد! که با آنها می توان به بزرگترین گنج های عالم هستی دست یافت ؛ تنها باید از پوسته خاکی غفلت های نفسانی سر بر آورده و در پی حقیقت باشیم تا به درک و شعور کافی رسیده و راه سعادت را بیابیم .همه انسانها  باید این حقائق را کشف نموده و مطابق با آنها عمل کنند تا از فوائدشان بهره­ برده و بتوانند انسان شوند. این امر شدنی است !

راه اصلی انسان شدن توجه به انسان کامل است ، همین که آدمی به انسان کامل توجه می­کند، انسانیت برنفسش عارض شده و رنگ و بوی انسانی به خود می گیرد و الا توجه به هر چیز دیگری غیر از انسان کامل که ولی الله و نماینده الهی است ، مربوط به عالم بشریت وحیوانیت بوده و از فروعات حیات دنیا به شمار می رود که توجه به آنها انسان را از انسانیت دور می کند .

بنابر این اگر بخواهیم بذر انسانیت را در جان خود کاشته و انسان شویم تنها راه آن توجه به انسان کامل ،خلیفۀ الله علی الخلائق و ولی مطلق الهی می باشد ، به همین دلیل در دعای توسل بعد از توسل و توجه به تک تک چهارده معصوم علیهم السلام خطاب به جمیع ایشان می گوییم :

« یَا سَادَتِی وَ مَوَالِیَّ إِنِّی‏ تَوَجَّهْتُ‏ بِکُمْ‏ أَئِمَّتِی وَ عُدَّتِی لِیَوْمِ فَقْرِی وَ حَاجَتِی إِلَى اللَّهِ وَ تَوَسَّلْتُ بِکُمْ إِلَى اللَّهِ وَ اسْتَشْفَعْتُ بِکُمْ إِلَى اللَّهِ فَاشْفَعُوا لِی عِنْدَ اللَّهِ وَ اسْتَنْقِذُونِی مِنْ ذُنُوبِی عِنْدَ اللَّهِ فَإِنَّکُمْ وَسِیلَتِی إِلَى اللَّهِ وَ بِحُبِّکُمْ وَ بِقُرْبِکُمْ أَرْجُو نَجَاتاً مِنَ اللَّهِ فَکُونُوا عِنْدَ اللَّهِ رَجَائِی یَا سَادَتِی یَا أَوْلِیَاءَ اللَّهِ »[1] اى آقایان و سرورانم ، بوسیله شما پیشوایان و توشه هایم در روز ندارى و نیازمندى بدرگاه خدا رو آوردم  و بوسیله شما   به درگاه خدا توسل جستم و بوسیله شما به درگاه خدا  شفاعت جویى کردم ، پس شفاعت کنید براى من در پیشگاه خدا و از او بخواهید مرا از گناهانم نجات دهد زیرا وسیله من به درگاه خدا شما هستید و بوسیله دوستى و قرب به شما امید نجات از خدا دارم پس شما هم مایه امید من به درگاه خدا باشید اى آقایان من اى اولیاء خدا .

یعنی در سایه توجه و بذل محبت به انسانهای کامل راهی به سوی توجه به خدا ، پاک شدن از گناهان، تعالی در مراتب ایمان و در نهایت راهی به لقاء الله به روی انسان گشوده می شود .

بذر انسانیت را تنها با توجه به وجودهای مقدسی که انسانیت عین ذاتشان است می توان در مزرعه جان خویش کاشت و با محبت صادقانه به ایشان است که می توان آن بذر را آبیاری نموده تا سر از خاک حیوانیت و شهوات پست  بیرون آورده و نهالی نو پا شود و تنها با ولایت ایشان است که می توان آن نهال نوپای وجود خود را به درخت طوبی که تجلی حقیقت وجود انسانهای کامل است متصل نموده و جزئی از وجود ملکوتی آن ذوات مقدسه شد . این جاست که انسان به معنای حقیقی کلمه انسان می شود .

این که خدای متعال فرمود :

﴿  هُوَ اَلَّذِی خَلَقَ لَکُمْ ما فِی اَلْأَرْضِ جَمِیعاً ﴾ [2] او خدایی است که همه آنچه را (از نعمتها) در زمین وجود دارد، برای شما آفرید.

مراد خدای متعال از اعطای این همه نعمت های عظیم به بشر این نیست که تنها مانند چهارپایان بخورند و بچرند ، بلکه هدفش این است که آدمی در این مزرعه بزرگ عالم بذر انسانیت کاشته و از وجود خود انسانی متعالی مانند انبیاء و اولیاء به ثمر بنشاند، رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

«الدُّنْیَا مَزْرَعَةُ الْآخِرَةِ»[3] دنیا مزرعه­ی آخرت است.

یعنی باید در کشتزار دنیا بذر انسانیت در قلب خود بکاریم تا در آخرت «انسان» برداشت کنیم ، نه این که در زمره وحوش و چهارپایان محشور شویم .

خادم الاسلام احسان ثابت  در ‏25/‏04/‏2017 06:22 ب.ظ

────────────────────────────

[1]  ( بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏99، ص: 249 )

[2]  ( سوره بقره ، آیه 29 )

[3] (مجموعة ورام، ج‏1، ص: 183)