یکی از نعمتها و توفیقاتی که انسان میتواند از خداوند بگیرد، داشتن یک تفکّر ویک روحیه معتدل مذهبی،معنوی در عمل کردن به دستورات وتوصیه های اخلاقی است.
متاسفانه خیلی از مردم با این تفکّر که "بعضی وقتها گناه کردن هم اشکالی ندارد ویا اینکه یک شب هزار شب نمیشود وآدم باید معتدل باشد"؛ نافرمانی خدا میکنند، در حالیکه این نوع تفکر یک "سبک سری" ونمونه کامل یک تفریط(کوتاهی و سستی) در دستورات دینی است.
از طرف دیگر بعضی از مردم نیز هستند که به اسم عمل به دستورات اخلاقی ودینی، خود واطرافیانشان را کلافه میکنند؛ مثلاً در بحث صرفه جویی آنقدر زیاده روی میکنند که حتی از دادن حقوق واجب خانواده و فرزندان نیز به اسم صرفه جویی خود داری میکنند.
اینگونه صرفه جویی کردن در واقع صرفه جویی نیست و نوعی بخل محسوب میشود ونه تنها یک آفت اخلاقی است بلکه نمونه کاملی از افراط(زیاده روی)در عمل به دستورات دینی است.
امیرالمؤمنین علی_{(علیه السلام)}
«آفَةُ الِاقْتِصَادِ الْبُخْل‏» ₍₁₎
«آفت صرفه جویی، بخل است.»

پاورقی
1-تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص 292