در دنیا قاعده این است که هر کس سهم بیشتری از مال و ثروت داشته باشد، عزیزتر و گرامی‌تر است، مخصوصاً اگر این مال و ثروتش را هم طوری در معرض دید مردم قرار دهد که چشم‌ها را خیره کند طبیعتاً جلوه وهیبت بیشتری خواهد داشت.
مسلماً اگر کسی مبنایش در "عزیز" شدن همین مبنایی باشد که در زندگی دنیا برقرار است وملاک را مال و ثروت بداند، پس به ناچار علّت "ذلیل" شدن را داشتن "مال و ثروت کمتر" خواهد دانست؛ چراکه با توجه به این تفکّر هر کس مالش بیشتراست، عزتش بیشتر است.
برخلاف دنیا در زندگی دینی هرچقدر افراد تعلقاتشان نسبت به دنیا و مال و ثروت کمتر باشد و کمتر در رفتار و اعمالشان از دنیا و مال و ثروت حرف بزنند وغصّه بخورند، خداوند نیز در مقابل، در کنار بی‌نیاز کردن آن‌ها از نیازهای معمول زندگی به آن‌ها بدون داشتن مال و ثروت، عزّت و احترامی می‌دهد که چشم دوست و دشمن را خیره می‌کند وبه تحسین وا می‌دارد.
در مقابل اگر کسی بخواهد این سرمایه دینی و معنوی را نادیده بگیرد و اجازه بدهد که شیطان دنیا را در چشم او بزرگ جلوه دهد، مسلماً از این نعمت و از این حمایت الهی محروم خواهد ماند.

هر که منظور خود از غیر خدا می‌طلبد
چو گدایی است که حاجت زگدا می طلبد
خادم اصفهانی

رسول اکرم_{(صلی الله علیه واله)}
«إِذَا عَظَّمَتْ أُمَّتِی الدُّنْیَا نَزَعَ‏ اللَّهُ‏ مِنْهَا هَیْبَةَ الْإِسْلَام‏»₍₁₎
«زمانیکه امّت من دنیا را بزرگ دارند، خداوندشکوه اسلام را از آنان میگیرد»

پاورقی
1-مجموعة ورام، ج‏1، ص 75