هر انسانی که اندک ارتباط و تعاملی با جامعه داشته باشد با  انسانهای بسیاری رو به رو می شد که از درد و رنج های خود به دیگران شکایت کرده و با آنها درد و دل می کنند . بسیاری از آن افراد به علت همان سختی ها و رنج روانی حاصل از آنها آینده خود را در منجلاب فرو برده و اصلا به این فکر نمی کنند که می توان مسیر رنج و سختی ها را تغییر داده و از آنها استفاده مطلوبی بدست آورد .

بالاتر از این مطلب باید دانست که توجه و قبول سختی های دنیا وتدبر در آنها به خودی خود راهی برای موفقیت در زندگی است و به همین دلیل در مجموعه تعالیم الهی یعنی قرآن و کلمات معصومان مطالب بسیاری در مورد سختی های دنیا وارد شده است تا جایی که

ابن همام اسکافى از اصحاب سفیران امام زمان علیه السلام ، مجموعه ای روایی  به نام «التمحیص‏» گرد آوری نموده است که شامل صفات و خصوصیات انسان‏هاى مؤمن است که در این دنیا با چه سختى‏ ها و مشکلاتى مواجه خواهند شد و چگونه باید عمل کنند و چه اجر و پاداشى در انتظار آنان خواهد بود.

بر این اساس باید تلخی های دنیا را باور کرد تا دل انسان از دنیا و تعلقات آن بریده شود و برای اصلاح امور دنیا تنها از سر تکلیف و به اندازه آباد شدن آن اقدام کند نه این که با تمام وجود و نیروی خود را برای آباد کردن دنیایی که ذاتا خراب است و هیچ گاه درست نمی شود هدر داد .

هم چنین انسانی که در سختی ها و ناپایداری دنیا نظاره کند دل به خدا بسته و متوجه عالم آخرت و لقاء الله شده و عاشق خدا می شود .

وقتی انسان دل از دنیا بریده و متوجه خدای متعال شد شب و روز و تمام هستی اش را یاد خدا پر کرده و محبت الهی تمامی سختی های عالم را در نظرش آسان می کند .

این که خدای متعال در وصف مومنان فرمود :

﴿اَلَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلّهِ﴾ _[1]  آنها که ایمان دارند، عشقشان به خدا شدیدتر است.

این محبت شدید مومنان واقعی به خدای متعال باعث می شود که ایشان با دید استقلالی و مادی گرایانه به مظاهر عالم هستی نگاه نکرده و برای وصال آن جمال جمیل حاضر باشند همه هستی خود را قربانی کنند .

این چنین افرادی می توانند به بهترین نحو با سختی ها و مشکلات برخورد کرده و آنها را پله ای برای وصال حضرت حق قرار دهند .

این چنین افرادی نه تنها به بهترین نحوه با سختی های دنیا مواجه شده و با آن کنار می آیند بلکه دوست دارند برای خدا و در راه وصال او قربانی داده و زجر بکشند .

چرا که آن مصائب و سختی ها را نعمت و منّتی از سوی ذات اقدس الهی دیده و از اعماق وجود می گویند :

به تیرم گر کشد دستـش نگیرم       و گر تـیـرم زنـد مـنت پـذیرم

کمـان ابرویت را گـو بـزن تیـر       که پیش دست و بازویت بمیرم

غـم گیـتـی گـر از پایـم درآرد           بجـز ساغر که باشـد دستگیرم[2]

[1] (سوره بقرۀ ، آیه 165)

[2] (دیوان حافظ-غزل شماره 331 )