هر کاری آدابی دارد و هر معامله و تجارتی هم رسمی و شرایطی که باید به آنها توجه شود.
وقتی قرار است به کسی پول قرض بدهیم اگر بنا باشد بدون دریافت سند و یا شاهدی این کار را انجام بدهیم، بهتر است نیّت هبه و هدیه کنیم که اگر پولی که قرض دادیم به ما بر گرداننده نشد ناراحت نشویم.
البته از نظر اخلاقی شخص بدهکار مدیون است و اگر بخواهد بر خلاف آنچه وعده داده عمل کند وپول را پس ندهد، حتماً در دنیا یا آخرت مورد غضب پرودگار قرار خواهد گرفت؛ ولی از نظر قانونی مدیون نیست چرا که سندی که بخواهد قرضش را ثابت کند وجود ندارد.
با همه این وجود بحث ما بحث اخلاق وانسانیت است، چه سند باشد چه سند نباشد، چه از جانب بدهکار چه از جانب طلبکار، چرا که اگر قرض گیرنده با وجود توانایی، قرضش را ندهد ظلم کرده وحقی را پایمال کرده؛ واز آن طرف هم اگر قرض دهنده  با وجود دانستن این موضوع که گیرنده قرض فعلاً توان مالی برای پرداخت بدهی اش را ندارد، اذیت کند و نخواهد مدارا کند او هم کار ناشایستی انجام داده وخودش را خراب کرده.
رسول اکرم_{(صلی اللّه علیه واله)}
«همچنان که بدهکار تو اگر توانگر باشد روا نیست که در پرداخت بدهی اش کوتاهی کند، بر تو نیز روا نیست که اگر بدانی تنگ دست است او را تحت فشار قرار دهی»₍₁₎

پاورقی
1-میزان الحکمه،ج9،ص401