در بسیاری از آیات قرآن، خداوند انسانها را به علت تعقل نکردن مؤاخذه کرده و با عباراتی؛ مانند:
«أَ فَلا تَعْقِلُون»(1)، «أَفَلا تَتَفَکَّرُون»(2) و «أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآن»(3)
«آیا نمىاندیشید؟» و «آیا در قرآن تدبر نمی‌کنید؟»
امام علی علیه(علیه السلام)
«مَنِ اقتَصَدَ فی الغِنى والفَقرِ فَقَدِ استَعَدَّ لِنَوائِبِ الدَّهرِ»(1)
هر که در توانگرى و تهیدستى میانه رو باشد، براى [مقابله با]حوادث روزگار آماد شده است.
میانه روی، قناعت، اقتصای بودن، تدبر در امور، اینها همه ویژگی هایی هستند که بدون شک هر کس به موفقیت رسید خالی از این ویژگی ها نبود؛
شاید اگر اینگونه بگوییم بهتر باشد که هر کس به اندازه ای که این روحیات و ویژگی ها را داشت، به همان اندازه در زندگی موفق بود.
بدون شک یکی از نیازهای مهم واساسی برای موفقیت وبه نتیجه رساندن امور، آرامش ذهن است.
چرا که طی مسیر موفقیت پر است از موانع ومشکلاتی که گذر از آنها ورسیدن به پیروزی جز با استقامت وپشتکار واز همه مهمتر بدون وجود ذهنی که راه حل های مشکلات و گره های مسیر را شناسایی کند وبرای کنار گذاشتن آنها برنامه ریزی کند، امکان پذیر نخواهد بود.
یکی از اساسی ترین و مهمترین چیزهایی که بشر و تمام انسانها فطرتاً به دنبال آن میگردند «آرامش» است، تمام کارهایی که ما در طی روز وعمر خود انجام میدهیم یک هدف بیشتر ندارد وآن رسیدن به آرامش است، حتی در مباحث دینداری هم اگر شما بگویید که هدف توحید است، جواب خواهید شنید که توحید هم بالاترین مصداق ونمونه رسیدن به آرامش است، آرامش چیزی است که تمام حکمت ها واهداف بعثت تمام انبیاء(سلام الله علیهم) واز طرفی فلسفه زندگی وتمام تلاش های انسان در طول عمرش را میتوان در آن خلاصه کرد.
