یکی از ایرادهایی که مذاهب جمهور به مکتب تشیع میگیرند این است که شما چرا دراین زمان که از طرفی رهبرتان واز طرفی مراجعتان به وحدت بین شیعه وسنی تاکید میکنند دست از عقاید وتفکرات خودتان بر نمیدارید واز مذاهب جمهور پیروی نمیکنید؟(1)
در هر زمانی ودر هر حکومتی ودر هر شورائی که تصمیم گیری ها وبرنامه ریزی ها بر مبنای آیات وروایات وبه دست متخصصان وبا استفاده از تجربیات تاریخی موجود در تاریخ معاصر ویا حال، گرفته نشد، کشور و دنباله کنندگان وعمل کنندگان به آن تصمیم ها و نظریات با بحران های جدی وپر چالش روبرو شدند؛
«امام صادق (علیه السلام):
«لَا یَرَی أَحَدُکُم إِذَا أَدخَلَ عَلَی مُؤمِنٍ سُرُوراً أَنَّهُ عَلَیهِ أَدخَلَهُ فَقَط بَل وَاللَّهِ عَلَینَا بَل وَاللَّهِ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه وآله وسلم»(1)
«کسی از شماها گمان و خیال نکند اگر مؤمنی را خوشحال کرد تنها او را خوشحال کرده باشد بلکه قسم به خدا علاوه بر ما اهل بیت علیهم السلام ؛ پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم را هم شاد و مسرور نموده است»
فردا یاد بزرگواری را میخواهیم گرامی بداریم که پیغمبر نبود ولی مثل پیغمبران عمل کرد، امام نبود ولی مثل جدّ بزرگوارشان حضرت ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) در برابر ظلم وستم قیام کرد وساکت نشد، قدرتی نداشت ولی به وظیفه دینی خود عمل کرد و حکومت طاغوت را امر به معروف ونهی از منکر کرد؛ تفکر وسیره انحرافی را تشخیص داد ودر برابر این انحراف سکوت نکرد ومردم را هم به این مسیر دعوت کرد ومردم هم به او لبیک گفتند.
امام زمان(عجل الله تعالی فرجه):
«...فَلْیَعْمَلْ کُلُ امْرِئٍ مِنْکُمْ بِمَا یَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنَا وَ یَتَجَنَّبُ مَا یُدْنِیهِ مِنْ کَرَاهَتِنَا وَ سَخَطِنَا...»(1)
«شما باید در تمام امورتان آنگونه عمل کنید که موجب نزدیکی به محبت و دوستی ما میشود، واز کارهایی که ناخوشایند وموجب خشم وناراحتی ما میگردد، دوری کنید»
امام سجاد(علیه السلام)
لَا یَثْبُتُ عَلَیْهِ إِلَّا مَنْ قَوِیَ یَقِینُهُ وَ صَحَّتْ مَعْرِفَتُه(۱)
«کسی بر _امامت او (امام مهدی-عج)_ ثابت نمیماند مگر آنکه یقینش قوی وشناختش درست باشد»
کاملاً روشن است که وقتی امام سجاد(علیه السلام) سخن ازیقین و شناخت درست میزنند منظورشان علم و معرفت باطنی به امام زمان(عج الله تعالی فرجه الشریف) است، چون هم یقین و هم شناخت مربوط به جوارح باطنی و شناخت قلبی هستند؛ ولی نکته ای که شاید بشود روی آن بحثی داشت این است که حضرت، قید معرفت صحیح را درکنار یقین قوی آورده اند وبا این قرینه
اگه توجهی بکنید به راحتی خواهید فهمید که در جهان تنها کشوری وتنها تفکری که توانسته با قدرت واقتدار، قریب به چهار دهه در مقابل استکبار جهانی ونفوذ آنها ایستادگی کند، جمهوری اسلامی ایران است. به نظر شما چه تربیت و عقیده ای در این مردم وملّت باعث شده که اینچنین قوی وبا اقتدار راه انقلاب را ادامه بدهند و از امتحانات الهی موفق وسر بلند بیرون بیایند ودشمنان اسلام را ناامید نگه دارند؟
آیا تا بحال به این فکر کرده اید که چرا در دنیا هیچ حکومتی در تاریخ پیدا نشده که بتواند مردم وملت خودش را راضی نگاه دارد وبه حکومتش استمرار و بقاءدایمی ببخشد؟
شاید بگویید که وقتی امیرالمومنین علی(علیه السلام) که نمونه یک انسان کامل در مدیریت واداره کشور بود نتوانست کشوری را بیشتر از پنج سال اداره کند دیگر از بقیه حکمرانان چه انتظاری داری واین یک امر طبیعی در اداره امور کشورهاست.
علامه امینی(ره) جمله ای داشتند به این مضمون که میفرمودند:
«در قیامت من از دست بعضی ها شکایت میکنم،برای اینکه عمری را که باید صرف بیان فضایل ومناقب امیر المومنین علی(علیه السلام)میکردم را صرف اثبات ولایت وجانشینی ایشان بعد از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)کردم»
اگر دقت کنیم متوجه میشویم در زمان حیات ائمه اطهار افراد زیادی آن حضرات را میدیدند،همسایگان،دوستان،دشمنان،و..... ولی تنها دوستا وشیعیان حضرات معصومین (علیهم السلام) رابطه معنوی با آنها برقرار کرده بودند واز محبت آنها تعالی پیدا میکردند
