چه بگویم از آدمی که همینطور سرش را پایین انداخته و در اجتماع رفت وآمد میکند وبا همه کس نشست وبرخواست میکند، بدون اینکه ملاکی برای انتخاب اطرافیان ودوستانش داشته باشد.
انسانی که صاحب عقیده است، انسانی صاحب مرام و منش ایمانی است نمیتواند بدون قاعده و بدون مبنا خودش را وارد هر جمعی کند و هر کسی را برای رفت و آمد و دوستی انتخاب کند.
مومن نمیتواند با کسی که در فکر وعقیده،همفکر انسان نیست دوستی کند.

مومن نمیتواند با کسی که به عقاید وتفکراتش حمله میکند واو را مورد تمسخر واستهزاء قرار میدهد دوستی کند.
حل بسیاری از مشکلات مادی وحتی روحی و روانی ما در گرو روابط اجتماعی ودوستانی هستند که انتخاب میکنیم.
دوست باید همراه و همگام با انسان باشد و عقیده او را محترم بشمارد تا بتواند کمک کار او باشد.

با توجه به مطالبی که بیان شد دوستی با کسی که

"نه تنها هم فکر انسان نیست بلکه در فکر ضربه زدن به عقیده انسان و بی اعتقاد ساختن او نسبت به باورهای قلبی است که نه تنها باری از انسان برنمی دارد بلکه بر مشکلات او می افزاید"

اصلاً نمیتواند کاری قابل توجیه وعاقلانه ای باشد.

امیرالمومنین علی(علیه السلام)
« لَا تُؤَاخِ مَنْ یَسْتُرُ مَنَاقِبَکَ وَ یَنْشُرُ مَثَالِبَکَ»₍₁₎
با کسی که خوبیهایت را میپوشاند وعیبهایت را آشکار میکند برادری نکن.

از طرفی باید دقت کنیم که پیدا کردن دوست هیچ وقت بدین معنی نیست که ما در جزئیات زندگی وروحیات کسی ریز شویم تا عیب ها ی او را شناسایی کنیم، بلکه داشتن یک حداقل شرایط برای دوستی کفایت میکند؛ چرا که اگر ما در مسائل ریز شویم دیگر نمیتوانیم برای خود دوستی پیدا کنیم چون هر کس به هر حال یک ایرادی دارد.
امام صادق(علیه السلام)
«لَا تُفَتِّشِ‏ النَّاسَ‏ فَتَبْقَى بِلَا صَدِیق‏»₍₂₎
«در کارهای مردم ریز نشو که بدون رفیق میمانی»

پاورقی
1-عیون الحکم و المواعظ (للیثی)، ص 519
2-لکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏2، ص: 652
3-مطالعه بیشتر در مورد رفیق