تا انسان گرفتار سرمای خود بینی و بی مهری است ،جامد بوده و نمی تواند درآسمان و زمین جاری شود ، لذا وقتی انسان در کوره حرارت محبت الهی ذوب گشت آن گاه می تواند بر همه عالم جاری شود .

کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز                    تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان [1]

اما ما به دلیل این که سعه وجودی کمی داریم حتی بر خانواده خود نیز نمی توانیم بباریم ، چه برسد به رفیق و هم سایه و جهانیان !

توجه و محبت دنیا انسان را کوچک می کند و همین امر او را به وادی هلاکت می کشاند که فرمودند :

«حُبُّ الدُّنْیَا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَة»[2]محبت داشتن به دنیا اساس هر خطاء است

اما انسان وقتی بزرگ می شود که  غیر خدا را کوچک ببیند به همین دلیل امیرالمؤمنین علیه السلام  فرمود :

« کَانَ‏ لِی فِیمَا مَضَى أَخٌ‏ فِی اللَّهِ وَ کَانَ یُعْظِمُهُ فِی عَیْنِی صِغَرُ الدُّنْیَا فِی عَیْنِه‏ِ» [3]  مرا در گذشته برادرى خدایى بود، کوچکى دنیا در نظرش او را در نظرم بزرگ مى ‏نمود.

وقتی دنیا و ماسوی الله در نظر انسان کوچک شد خدا بزرگ می شود :

«عَظُمَ‏ الْخَالِقُ‏ فِی‏ أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِی أَعْیُنِهِم‏»[4]خداوند در نظر آنان بزرگ و غیر او (هر چه هست) در دیده آنها کوچک است.

وقتی خدا در نظر انسان بزرگ شد خود انسان نیز بزرگ می شود و وقتی انسان بزرگ شد مادون کوچک می شوند و در این هنگام انسان می تواند بر همه عوالم ببارد .

محبت الهی که آمد بشریت انسان را تبخیر می کند و تبخیر شدن بشریت انسان موجب می شود که خدای « رحمان » امور انسان را عهده دار شود

 ﴿ سَیَجْعَلُ لَهُمُ اَلرَّحْمنُ وُدًّا﴾ [5]خداوند رحمان محبّتی برای آنان در دلها قرار می‌دهد!

در این هنگام خداوند رحمان در همه قلب ها نسبت به انسان محبت قرار می دهد چرا که او آسمانی شده

تا انسان از خود فانی نشود نمی تواند آسمانی شود و ببارد . به اندازه ای که انسان از خود فانی شود به همان اندازه می بارد

پس از خود فانی شو تا چون ابر بر همه عالم بباری !

────────────────────────────

[1] (دیوان حافظ-غزل شماره 387)

[2] (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏2، ص: 131)

[3] (نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 526)

[4] (نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص:303)

[5] (سوره مریم ، آیه 96)

[6]  (مثنوی معنوی –دفتر چهارم – بخش 68 )

2017/07/19

03:11 ق.ظ