یکی از آفات بسیار خطرناک پیش پای طالبان سعادت بطالت و غرق شدن در لذت های وهمی است، آنان که به مقامات بالای توحیدی رسیده اند همگی از ساعات و روزها و اوقات خود مراقبت می کردند تا مبادا گرفتار بطالت و بیهوده کاری شوند . قدیم در نجف اشرف رسم بر این بوده که طلبه­ ها شب‌های جمعه از نجف بار سفر می‌بستند و برای زیارت اباعبد الله الحسین علیه السلام پیاده به  کربلا می رفتند ! نه اینکه بگویند درس تعطیل است برویم بخوابیم! یا اینکه برویم پنج شش ساعت، فیلم‌ تماشا کنیم! و یا فقط برویم گردش کنیم! این صحیح نیست که بگوییم  گردش و تفریح نروید، بلی به اندازه‌اش سیر و سیاحت برای نشاط روح آدمی لازم است اما گاهی تمام زندگی­ بعضی­ها تبدیل به گشت و گذار می­شود! و زندگی این می شود که بخورد، بخوابد و کارهایی برای امرار معاش انجام دهد. صبح بیدار می­شود و تا شب کار می‌کند و اگر روزها و لحظه های عبادت را هم بدین نحو سپری ­کند و فرصت ها را از دست دهد ، پس کی بندگی خواهد کرد؟! کی راه وصال الهی را طی خواهد نمود؟! کی با خدا انس پیدا خواهد کرد؟! و کی همدم اولیاء الهی خواهد شد ،

تو که ناخوانده‌ای علم سماوات              

تو که نابرده‌ای ره در خرابات

تو که سود و زیان خود ندانی

بیاران کی رسی هیهات هیهات[1]

 پس سفارش این است  فرصتی را هم برای بندگی  اختصاص بدهیم.

در جوانی مستی در پیری سستی          

پس کی خدا پرستی؟! [2]

نشاط جوانی ز پیران مجوی    

 که آب روان باز ناید به جوی

اگر  در جوانی زدی دست و پای  

در  ایام پیری به هش باش  و رای [3]

باید هوشیار باشیم تا  مبادا روزی به خود آییم که ساروان عمرمان بانگ سر داده و ما را به سوی حیات ابدی سیر دهد ، اگر در این عالم  به لذت های وهمی  و خیالی دل بستیم و از قیامت غافل شدیم ، در روزی که همه اجر  ومزد تلاش هایشان را می گیرند ما جز وهم و خیالات متاعی نخواهیم داشت ، این یعنی ورشکستگی عظیم .