اگر قرار باشد که این دنیا یک دنیای تمام شدنی باشد، اگر قرار باشد زندگی ما هم مثل زندگی همه کسانی باشد که بدون سرو صدا آمدند وبدون سر و صدا رفتند، اگر قرار باشد که زندگی ما هم یک زندگی ایی باشد که قرار است فکر و خیالمان همش پول باشد، مال باشد و دنیا باشد، پس بهتر است یک لگدی به این زندگی لجن بار تکراری بزنیم و صحنه های زندگیمان را هیجان انگیزتر کنیم.
بیاید عاشق شویم و وعاشقانه زندگی کنیم، بگذارید عاشق باشیم وعاشقانه خودمان را به دنیا معرفی کنیم، بگذارید عاشقی باشیم که تمام حرکات وسکناتمان نشان از معشوقمان میدهد وهمه عالم را به یاد معشوقمان بیاندازیم.
عشق حسین_{(علیه السلام)} و دلداگی به حسین_{(علیه السلام)} عشقی است که انسان را تغییر میدهد وبه انسان هویت میدهد، عشق حسین_{(علیه السلام)} ودلداگی به مکتب ابا عبدالله حسین_{(علیه السلام)} عشقی است که از یک جوان کم سن وسال و یک پاسدار ساده و ناشناخته مثل شهید حججی انسانی می سازد و جریانی ایجاد میکند که ذکر و فکر و اخبار تمام دنیا را به خود مشغول میکند وهمه عالم را به یاد معشوقش ابا عبدالله حسین_{(علیه لسلام)} می اندازد.
بله بگذارید در این دنیا مانند کسی باشم که در خانه ای زندگی میکند که مال او نیست ومی خواهد این چند روزی که در این دنیا مهمان است را عاشقانه و پر سر وصدا زندگی کند و سخن گهربار مولایش امام کاظم_{( علیه السلام)}را عاشقانه تفسیر کند وعاشقانه برود.

«در دنیا مانند کسی باش که در خانه ای ساکن است که مال او نیست ودر حال رفتن است»

پاورقی
1-تحف العقول، صفحه 398