عالم دنیا عالم تزاحم است و جسم انسان نمی‌تواند همزمان در چندجا باشد و یا چند کار را با هم انجام بدهد؛ بر فرض مثال جسم انسان نمی‌تواند همزمان که در یک اداره و پشت میز در حال خدمت کردن به مردم و یا زمانی که در یک آشپزخانه و در حال پخت غذا برای زائران و محبان اباعبدالله‌الحسین(علیه‌السلام) است، در همان زمان در کنار بقیه زائران در کنار حرم اباعبدالله‌الحسین(علیه‌السلام) باشد.

امّا انسان که همین جسم نیست و اعمال انسان هم که به خاطر جسمش ارزش پیدا نمی‌کند؛ هر چند که جسم انسان محدودیت دارد و در زندان زمان و مکان گرفتار است ولی قلب انسان و آنچه در نیّت می‌گذراند نه تنها در این زندان گرفتار نیست بلکه آزادانه می‌تواند در لحظه در هر کجایی که بخواهد حاضر باشد و هر آنگونه که می‌خواهد از خوبی و بدی را اراده کند.

این قلب انسان و آنچه در قلب او پرورش می‌یابد است که دیر یا زود در نهایت به گفتار و رفتار تبدیل می‌شود و نتایجش از خوبی و یا بدی مشخص خواهد شد.

ارزش اعمال انسان‌ها به نیّات قلبی آنهاست و نیّت محصور در زمان و مکان نیست، و هر کسی که قلبش در هر نیّتی از خیر و یا شرّ همراه کسی باشد، در واقع همانند او و درکنار اوست.

امام رضا(ع)
مَنْ‏ غَابَ‏ عَنْ‏ أَمْرٍ فَرَضِیَ‏ بِهِ‏ کَانَ کَمَنْ شَهِدَهُ وَ أَتَاه‏(۱)
کسی که در صحنه انجام عملی حاضر نباشد، امّا به آن کار راضی باشد، مانند کسی است که حاضر بوده و آن را انجام داده است.

۱-التوحید، ص۳۹۲