خیلی از پدر و مادرها، از سر دلسوزی و برای اینکه بچهشون پیشرفت کنه، ناخودآگاه دست به مقایسه میزنن؛

«همسن تو فلان کارو بلده»،

«ببین دوستت چقدر جلوتره»،

یا «اگه بخوای میتونی مثل اونا باشی».

اما چیزی که معمولاً دیده نمیشه اینه که این مقایسهها، کمکم اضطراب میسازه. بچه مدام نگران میشه که عقبتره، کافی نیست یا باز هم دیگران ازش جلو میزنن. این فشار دائمی، حس ناکامی مزمن میاره؛ حتی وقتی تلاش میکنه، باز حس میکنه به اندازه کافی خوب نیست.

به جای مقایسه با دیگران، بهتره بچه رو با مسیر رشد خودش بسنجیم. پیشرفتهای کوچیکش رو ببینیم، تلاشش رو تحسین کنیم و بهش اطمینان بدیم که ارزشمند بودنش به نتیجه یا مقایسه وابسته نیست. این کار، هم اضطراب رو کم میکنه و هم انگیزه سالم میسازه.