انبیاء و اولیاء الهی نه تنها با کلام و برنامه های عملی خویش بشر را برای تفسیر حیات انسانی یاری می کنند بلکه زندگی ایشان نیز حیات حقیقی انسان را تفسیر کرده و می فهماند که روح و سرّ آن چیست.

اگر آن­ها نبودند، نمی­دانستیم که سرّ حیات انسان چیست و انسان را در حد حیوان تنزل داده و همان توقعی که از حیات حیوانی داشتیم، از بشر نیز همان را توقع داشتیم .

اما وقتی شنیده می شود عده ای انسان­ها از دل حیات مادی پرواز نموده و به اوج می رسند تازه آن موقع انسان می­فهمد حیات انسانی چیست! انبیاء علیهم السلام و در امتداد آنها اولیاء الهی،آمده­اند تا حیات حقیقی را به بشر نشان دهند ، به همین دلیل باید حیات آنان را نه فقط به عنوان برگی از تاریخ طولانی بشر ، بلکه به عنوان تفسیر حیات انسانی و الگویی برای تعالی مورد مطالعه قرار داد تا راه انسان به روی حقیقت گشوده شود.

حضرت عیسی علیه السلام در آغوش مادرش می­گوید

﴿إِنِّی عَبْدُ اَللّهِ آتانِیَ اَلْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا*وَ جَعَلَنِی مُبارَکاً أَیْنَ ما کُنْتُ﴾ [1]  من بنده خدایم؛ او کتاب (آسمانی) به من داده؛ و مرا پیامبر قرار داده است!و مرا -هر جا که باشم- وجودی پربرکت قرار داده!

 حیات طیبه عیسی علیه السلام  جلوه ای از حقیقت انسانی است ، او حقیقت خود را با اتصال به ذات ربوبی معرفی نموده و می گوید که من « عبد الله » و بنده او هستم و فرمود به من کتاب اعطاء نموده ،فهمیده می شود این قابلیت در انسان وجود دارد که قلبش با حقیقت عالم هستی پیوند خورده و محل نزول حقائق الهیه شود و از این که فرمود :«مرا -هر جا که باشم- وجودی پربرکت قرار داده» نیز فهمیده می شود که انسان قابلیت آن را دارد که وجودش مایه برکت و حیات در عالم باشد . هم چنین زنده کردن مردگان و شفای مریضان و خلق پرنده از گل مرده و سایر کراماتی که از عیسی علیه السلام ظهور نمود،همگی خبر از آن دارد که انسان حقیقی است که می تواند مظهر اسم محیی و شافی و سایر اسماء و صفات خالق خدای متعال گردد ؛ بلکه خدای متعال انسان را برای رسیدن به این مقامات خلق نمود و فرمود :

﴿صِبْغَةَ اَللّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اَللّهِ صِبْغَةً﴾ [2]رنگ خدایی (بپذیرید!) و چه رنگی از رنگ خدایی بهتر است؟!

یعنی تلاش کنید تا رنگی از تمام اسماء و صفات الهی به خود بزنید و مظهری از خدا شوید که او را نشان دهید ، همان که در حدیث قرب نوافل وارد شده که خداى عز و جل فرمود :

«مَا تَقَرَّبَ إِلَیَّ عَبْدٌ بِشَیْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ وَ إِنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِی یَنْطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ‏ بِهَا »[3] هیچ بنده بچیزى بمن تقرب نجوید که نزد من محبوب‏تر از آنچه بر او واجب کرده‏ ام باشد و همانا او بوسیله نماز نافله بمن نزدیک شود تا آنجا که من او را دوست بدارم، و هنگامى که او را دوست بدارم گوش او شوم همان گوشى که با آن میشنود و چشم او گردم همان چشمى که با آن ببیند، و زبانش شوم همان زبانى که با آن سخن گوید، و دست او گردم، همان دستى که با آن بگیرد.

انسان باید به این مقامات برسد تا به غایت نهایی خلقتش دست بیابد ،اما اگر نرسید نشان از ضعف اراده و جهل او به حقیقتش دارد .

باید دانست که حقیقت دین و شریعت و دعوت تمام انبیاء و اولیاء الهی برای این است که انسان این گونه خدایی شود و اصلاح اخلاق و رفتارهای فردیو اجتماعی و ... همگی برای رسیدن به این مقامات هستند که فرموده اند :

«الشَّریِعَۀُ مِرقَاتُ التَّعَالِیِ» [4] یعنی شریعت الهی نردبان تعالی است .

────────────────────────────

[1]  (سوره مریم، آیه 30و31)

[2]  (سوره بقرۀ ، آیه 138)

[3]  (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏2، ص: 352)

[4]  (چهل حدیث امام خمینی رحمت الله علیه)