اولین کلامی که خدای متعال از حضرت عیسی علیه السلام هنگام ولادت نقل می کند این است که می گوید :

﴿ إِنِّی عَبْدُ اَللّهِ ﴾ [1] من بنده خدایم .

بعد در مرحله دوم می گوید :

﴿جَعَلَنِی مُبارَکاً أَیْنَ ما کُنْتُ﴾  [2]  مرا -هر جا که باشم- وجودی پربرکت قرار داده.

بنده یعنی کسی که در اطاعت از خدای متعال تمام اراده و هستی خود را فانی کرده  است ، بنده حقیقی خدای متعال  هیچ چیزی از خود ندارد و در نهایت ادب با پروردگار عالم تعامل می کند .

 وقتی انسان به این درجه از عبودیت الهی  رسید و با مراقبت از اعمال و رفتارش مقتضای حضور و نظارت خداوند متعال  را در زندگی خود رعایت کرد، در این هنگام آفتاب محبت خداوند متعال  در وجود او طلوع کرده و هر کجا که باشد انسانی پر برکت خواهد بود و همانند آبی جاری که هر جا وجود داشته باشد با خود حیات به همراه می آورد او نیز با خود حیات طیبه به همراه آورده و انسان می سازد ، لذا حضرت عیسی علیه السلام  نیز هر کجا که وارد شد آن جا را زنده کرد و با خود حیات به همراه آورد. همه افراد بشر نیز این قابلیت در آنان وجود دارد منتهی از این حقیقت غافل بوده و به دلیل این که از عبودیت الهی سر باز می زنند هرگز این معانی را درک نمی کنند . این یک حقیقت است که انسان با اطاعت از خدای متعال و گردن وانهادن در مقابل اوامر او خلیفه و نماینده او در زمین شده و جلوه ای از ربوبیت الهی در او ظهور می کند ، بر همین اساس در حدیث قدسی از خدای متعال وارد شده که فرمود :

«عَبْدِی‏ أطِعْنِی‏ أَجْعَلُکَ مَثَلِی، أَنَا حَیٌّ لَا أَمُوتُ أَجْعَلُکَ حَیَّاً لَا تَمُوتُ، أَنَا غَنِیٌّ لَا أَفْتَقِرُ أَجْعَلُکَ غَنِیَّاً لَا تَفْتَقِرُ، أَنَا مَهْمَا أَشَاءُ یَکُونُ أَجْعَلُکَ مَهْمَا تَشَاءُ یَکُونُ.»[3] ای بنده ‏ام، من را اطاعت کن تا تو را مانند خود سازم. همان طورى که من زنده هستم و نمى‏ میرم تو را هم زنده ای که نمی میرد قرار می دهم . همان طورى که من غنى هستم فقیر نمى ‏شوم تو را هم بی نیازی که فقیر نمی شود  قرار می دهم . . همان طورى که من هر چه را اراده کنم مى ‏شود تو را هم همین طور می سازم.

────────────────────────────

[1] (سوره مریم ، آیه 30) 

[2] (سوره مریم ، آیه 31)

[3] ( الجواهر السنیة فی الأحادیث القدسیة (کلیات حدیث قدسى)، ص: 709)