آزادی و بی‌بندباری و پایبند نبودن به دستورات دینی و آسمانی می‌تواند صحنه‌های جذاب و حسرت برانگیزی برای کسانی که از دور به تماشا نشسته‌اند رقم بزند، امّا غافل از اینکه تمام این‌ها لذّت‌ها پوسته‌ها و نمایش‌هایی هستند که باطن و معنایی جز افسردگی، تباهی و بی‌هویّتی و در نهایت کیفر و عذاب الهی را به دنبال ندارند.
امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)
«شَتّانَ مابَیْنَ عَمَلَیْنِ : عَمَلٌ تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَتَبْقی تَبِعَتُهُ وَعَمَلٌ تَذْهَبُ مَؤُونَتُهُ وَیَبْقی اءَجْرُهُ»(1)
«بسیار فاصله است بین دو عمل : عملی که لذّتش از میان می رود و مسئولیت و کیفرش باقی ماند ، و عملی که سختی و رنجش از بین می رود و اجر و پاداشش جاودانه می ماند»
حکمت 121 نهج‌البلاغه
