تصور کنید فرزندشما بزرگ شده است وصاحب زن وفرزند است.

از اوتوقع دارید که انصاف را رعایت کند ودر کارهای خانه یا بیرون شما را تنها نگذارد، ولی بر خلاف توقع شما او خیلی کم به شما سر میزند وبیشتر اوقاتش را صرف امور وکارهایی که خودش دوست دارد.

مثلاً بیشتر دوست دارد در کنار خانواده اش باشد، یا اینکه به شغلش علاقه دارد وهمین باعث میشود در اوقات بیکاری هم بیشتر مشغول کار باشد تا آمدن پیش پدر ومادر.

اینکه چرا فرزند شما اینچنین روحیه ای پیدا کرده میتواند دلایل مختلفی داشته باشد، ولی آنچه که قطعی است، این است که فرزندتان مراحل رشد خود را در خانه شما ودر کنار شما سپری کرده است وبیشتر شخصیتش از رفتار شما به او منتقل شده است.

پس این سؤال را از خودتان بپرسید

 شما برای فرزند خود چگونه بوده اید؟

پدر و مادر عادل و با انصاف، با همه فرزندان یکسان رفتار میکنند و هیچ کدام را بر دیگرى ترجیح نمى‏دهند. دختر و پسر، زشت و زیبا، بزرگ و کوچک، خوش استعداد و کم استعداد و سالم و معیوب، همه را فرزند خویش میدانند و در بینشان تفاوتى قائل نمى‏شوند. در نوازش و اظهار محبّت، در بزرگ داشت و احترام، در خوراک و پوشاک، در حمایت و طرف دارى، در بخشش و پول توجیبى، در تقسیم کارهاى منزل و در کلیه امور، همه فرزندان را یکسان مى‏بینند و با همه یکنواخت رفتار مى‏کنند₍₁₎

رسول اکرم_{( صلى الله علیه و آله و سلم)}

عدالت را در بین فرزندانتان رعایت کنید، حتى در خفا. چنان‏که شما دوست دارید فرزندانتان در احسان و لطف با عدالت با شما رفتار کنند، آنان نیز از شما همین انتظار را دارند.₍₂₎

پاورقی

1-تربیت، ص: 188، نویسنده امینى، ابراهیم‏،

2-مکارم الأخلاق، ص 252