والدین باید دقت کنند که فرزندشان تنها در اوائل، تمایل به انجام بازی های انفرادی دارد ونباید این روحیه در او پایدار بماند.

معمولاً اینگونه رسم شده که کوچکترها اول باید به بزرگترها احترام بگذارند وسلام بدهند و بچه ها نیزباید به چنین وضعی عادت کنند₍₁₎
البته این رسم کار نامطلوبی

ما به عنوان یک همسایه، یک رهگذر، یک فروشنده، یک دوست ویا یک همنشین₍₁₎ باید به این نکته توجه داشته باشیم که برخورد ومنش ما حتماً روی کودکان ونوجوانانی که ممکن است در طی روز

واقعیت این است که تمام پدر ومادرها دوست دارند فرزندشان را جز مؤدب ترین وموفقترین افراد جامعه ببینند، حق هم دارند؛ چه کسی است که دوست نداشته باشد فرزند سالم وموفقی داشته باشد؟!

یکی از کارهای مهمی که والدین وظیفه دارند در مورد تربیت فرزندشان انجام دهند، ایجاد روحیه امیدواری در او است.

متأسفانه بعضی از والدین برای اینکه فرزندشان را به انجام تکالیف و وظایفش ترغیب کنند آنقدر بد موقع وبی موقع به فرزندشان میگویند که "درس بخون، برو بشین مشقاتو بنویس،

بعضی از والدین خیلی روی پند واندرز برای تربیت فرزند نوجوانشان حساب میکنند واز هر موقعیتی برای بیان تجربیات و داستانهای زندگی خود برای فرزندشان استفاده میکنند.

یکی از اموری که خیلی در ایجاد روحیه و انگیزه برای به کار افتادن فرزند نوجوانمان مؤثر است تعیین ودادن جایزه است، در قبال نظم و انظباط وهمتی که فرزندمان در انجام کارهایش باید داشته باشد

یکی از نگرانیهای والدین که برای کودکشان ایجاد میشود وقتی است که فرزندشان شروع به مکیدن انگشت شصتش میکند که شاید تصور کنند این یک عادت زشت است وباید هر چه سریعتر ترک شود.

بعضی از والدین برای اینکه بتوانند کودک خود را به آرام نشستن وساکت ماندن وادار کنند  کودک را از اشیاء و موجودات خیالی میترسانند و این روش را در خیلی از موارد تفریحی برای خود

یکی از نکاتی که باید در تربیت فرزندمان مراعات کنیم این است که در سنین زیر هفت سال محدودیت برای او ایجاد نکنیم وبگذاریم کودک به وسایل مختلف دست بزند ولمس کند

یکی دیگر از آفت هایی که در ادامه دادن محبت زیاد به فرزندمان در هفت سال دوم زندگی او بوجود خواهد آمد، پیدا شدن روحیه خودپسندی واز خود راضی بودن افراطی است.

یکی دیگر از مشکلاتی که محصول محبت زیاد به فرزند در هفت سال دوم زندگی او است، لوس شدن وناز پرورده شدن فرزندمان است.
نازپرورده‏ها غالباً از نظر روحی، ضعیف،

بعد از اینکه هفت سال از عمر کودکمان گذشت ودیگر شناخت تقریباً کاملی از محیط پیرامون خود پیدا کرد ودیگر آن جسارت و بی باکی هفت سال اول که بدون پروایی وترسی خود را در معرض هر کاری قرار میداد

 بدون شک این باور کردنی نیست که کسی ادعا کند

"پدر ومادری را میشناسد که فرزندان خود را دوست ندارند."

زیرادوست داشتن فرزند، امرى غریزى است‏.₍₁₎

در تکمیل بحث های گذشته که در مورد عدل ومساوات داشتیم باید به یک نکته بسیار مهم توجه کرد واز آن غافل نشد.

عدل ومساوات هیچ وقت بدین معنی نیست که ما بدون توجه به سن، جنسیت، موقعیت اجتماعی

شاید در خیلی از خانواده های چند فرزندی دیده باشید که فرزندان رابطه خوبی با هم ندارند وبیشتر اوقات مشغول جر وبحث هستند وهر کس هم که بخواهد آنها را از هم جدا کند ومشکل را حل کند شاید به طور موقت موفق به انجام این کار شود ولی بعد از مدتی باز "روز از نو روزی از نو"

یکی از دغدغه هایی که غالب والدین دارند این است که چگونه با فرزندان خود رفتار کنند تا بتوانند آنها را تحط کنترل وتربیت خود نگه دارند.

جواب این سؤال میتواند در قلم خیلی ساده

تصور کنید فرزندشما بزرگ شده است وصاحب زن وفرزند است.

از اوتوقع دارید که انصاف را رعایت کند ودر کارهای خانه یا بیرون شما را تنها نگذارد، ولی بر خلاف توقع شما او خیلی کم به شما سر میزند وبیشتر اوقاتش را صرف امور وکارهایی که خودش دوست دارد.

بدون شک اولین محیطی که کودک در آنجا تربیت میشود و نحوه برخورد با دیگران وحضور در اجتماع را یاد میگیرد خانواده است، وبدون شک اولین کسانی که الگوی کودک دراین امر قرار خواهند گرفت پدر ومادر است.

قال الامام الصادق(عَلَیْهِ السَّلامُ )

«اِعْدِلُوا بَیْنَ اَوْلادِکُمْ کَما تُحِبّونَ اَنْ یَعْدِلُوا بَیْنَکُمْ.»

«بین فرزندان خود به عدالت رفتار نمایید، همان طور که مایلید فرزندان شما بینتان به عدل و داد رفتار کنند»

حضرت در حدیث شریف یک مبنا و رکن تربیتی را برای ما مطرح میکنند

ما درمجموعه چند مطلب سلسله مند که تکمیل کننده هم هستند و نوشته پیشرو اولین قسمت از این سلسله مباحث است  سعی بر آن داریم تا به طور تفصیلی بحثی پیرامون اهمیت وتأثیر عدل ومساوات در تربیت فرزندان داشته باشیم،