بعضی از والدین به هر دری میزنند، پیش هر مشاوری میروند، هر دستور غذایی را که میشنوند ومیخوانند عملی میکنند تا راهی برای مستعد شدن و تیزهوش شدن

بدون شک همه پدر ومارد ها دوست دارن که فرزندانشان انسانهای باهوش، بردبار وموفقی باشند و بعضاً چه کتابهایی که نمیخوانند وچه کلاس هایی که  کودکانشان را نمیفرستند.

رابطه اجتماعی و معاشرت با مردم در خلقت ووجود انسان نهادینه شده وگریزی از آن نیست؛ معاشرت وهمنشینی در وجود انسانها یک امر فطری است که در سنین مختلف شدت وضعف دارد، مخصوصاً در سنین نوجوانی که نوجوانها

بعد از اینکه هفت سال از عمر کودکمان گذشت ودیگر شناخت تقریباً کاملی از محیط پیرامون خود پیدا کرد ودیگر آن جسارت و بی باکی هفت سال اول که بدون پروایی وترسی خود را در معرض هر کاری قرار میداد

کودک در هفت سال اول زندگی همانطوری که همه شما میدانید ذهنش ناقص، بدنش ضعیف ودر عین حال پر انرژی و پر سرو صداست.
در این سنین کودک به یک نگهبان وسرپرست

متأسفانه بعضی از والدین هستند که خیال میکنند، بچه خودش برای خودش بزرگ میشود ولازم نیست که زیاد فکر خود را مشغولش بکنیم.

متأسفانه بعضی از والدین هستند که تصورشان این است که اگر به فرزندمان احترام بگذاریم و به او روی خوش نشان بدهیم این کار باعث میشود آنها گستاخ ولوس بشوند و به مقام والدینشان احترام نگذراند ₍₁₎

فرزند ما آیینه برخورد و رفتار ماست.

چرا؟

چون کودک ما از وقتی چشم باز کرده وپا به دنیا گذاشته بیشترین لحظات عمرش را کنار پدر ومادرش سپری کرده وبدون شک از رفتار وبرخوردهای آنان الگو برداری خواهد کرد.

بعضی از والدین خیال میکنند که اگر آب ونان و پوشاک فرزندشان تأمین شود دیگر همه کار ووظیفه آنها در قبال فرزندشان انجام شده، ولی غافل از اینکه

 بدون شک این باور کردنی نیست که کسی ادعا کند

"پدر ومادری را میشناسد که فرزندان خود را دوست ندارند."

زیرادوست داشتن فرزند، امرى غریزى است‏.₍₁₎

در تکمیل بحث های گذشته که در مورد عدل ومساوات داشتیم باید به یک نکته بسیار مهم توجه کرد واز آن غافل نشد.

عدل ومساوات هیچ وقت بدین معنی نیست که ما بدون توجه به سن، جنسیت، موقعیت اجتماعی

شاید در خیلی از خانواده های چند فرزندی دیده باشید که فرزندان رابطه خوبی با هم ندارند وبیشتر اوقات مشغول جر وبحث هستند وهر کس هم که بخواهد آنها را از هم جدا کند ومشکل را حل کند شاید به طور موقت موفق به انجام این کار شود ولی بعد از مدتی باز "روز از نو روزی از نو"

یکی از دغدغه هایی که غالب والدین دارند این است که چگونه با فرزندان خود رفتار کنند تا بتوانند آنها را تحط کنترل وتربیت خود نگه دارند.

جواب این سؤال میتواند در قلم خیلی ساده

تصور کنید فرزندشما بزرگ شده است وصاحب زن وفرزند است.

از اوتوقع دارید که انصاف را رعایت کند ودر کارهای خانه یا بیرون شما را تنها نگذارد، ولی بر خلاف توقع شما او خیلی کم به شما سر میزند وبیشتر اوقاتش را صرف امور وکارهایی که خودش دوست دارد.

بدون شک اولین محیطی که کودک در آنجا تربیت میشود و نحوه برخورد با دیگران وحضور در اجتماع را یاد میگیرد خانواده است، وبدون شک اولین کسانی که الگوی کودک دراین امر قرار خواهند گرفت پدر ومادر است.

قال الامام الصادق(عَلَیْهِ السَّلامُ )

«اِعْدِلُوا بَیْنَ اَوْلادِکُمْ کَما تُحِبّونَ اَنْ یَعْدِلُوا بَیْنَکُمْ.»

«بین فرزندان خود به عدالت رفتار نمایید، همان طور که مایلید فرزندان شما بینتان به عدل و داد رفتار کنند»

حضرت در حدیث شریف یک مبنا و رکن تربیتی را برای ما مطرح میکنند

ما درمجموعه چند مطلب سلسله مند که تکمیل کننده هم هستند و نوشته پیشرو اولین قسمت از این سلسله مباحث است  سعی بر آن داریم تا به طور تفصیلی بحثی پیرامون اهمیت وتأثیر عدل ومساوات در تربیت فرزندان داشته باشیم،