دلیل این که انبیاء و علماء و بزرگان در عالم همیشه سر سبز بوده و هم چون چشمه ای جوشان دائما در حال جوشیدن هستند این است که شجره طیبه شده اند ،

«الْعُلَمَاءُ بَاقُونَ‏ مَا بَقِیَ الدَّهْرُ أَعْیَانُهُمْ مَفْقُودَةٌ وَ أَمْثِلَتُهُمْ فِی الْقُلُوبِ مَوْجُودَةٌ»[1] علماء تا زمانی که جهان باقى است زنده‏ و باقی اند. جثه‏ هاشان از نظرها پنهان و یادهایشان در دلها باقی است‏

 چون درخت طوبی شده اند به همین دلیل در هر زمان و مکانی درخت طیبه وجودشان دائماً میوه می دهد .

  ﴿شَجَرَةٍ طَیِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِی اَلسَّماءِ* تُؤْتِی أُکُلَها کُلَّ حِینٍ بِإِذْنِ رَبِّها﴾ [2] درخت پاکیزه‌ای که ریشه آن (در زمین) ثابت، و شاخه آن در آسمان است. هر زمان میوه خود را به اذن پروردگارش می‌دهد.

انسان باید ثمره وجودش شجره طیبه طوبی شود و الا اگر این گونه نشد به هیچ کجا نرسیده و گرفتار خسارت و بی حاصلی شده است ، در این دنیا بیچاره گی اش را نمی فهمد اما در عالم آخرت ظهور می کند و از این خسارت آتش حسرتی بوجود می آید که او را می سوزاند

 ﴿أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ اَلْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ اَلْأَمْرُ وَ هُمْ فِی غَفْلَةٍ ﴾ [3]  آنان را از روز حسرت [= روز رستاخیز که برای همه مایه تأسف است‌] بترسان، در آن هنگام که همه چیز پایان می‌یابد! و آنها در غفلتند !

شجره طیبه طوبی که خدای متعال در قرآن آن را مثل زده است وجود مقدس اهل بیت علیهم السلام  است که وارد شده است :

عمرو بن حریث میگوید از امام صادق علیه السلام در مورد شجره طوبی پرسیدم، حضرت فرمود:

«رَسُولُ اللَّهِ ص أَصْلُهَا وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فَرْعُهَا وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ ذُرِّیَّتِهِمَا أَغْصَانُهَا وَ عِلْمُ‏ الْأَئِمَّةِ ثَمَرَتُهَا وَ شِیعَتُهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَرَقُهَا »[4]  رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله اصل و ریشه آن درخت است و امیر المؤمنین علیه السلام فرع (و تنه) آن و امامان از نسل آنها شاخه‏ هاى آن و علم امامان میوه آن و شیعیان مؤمن ایشان برگهاى آن هستند،

ای برگ نوپا ! اگر می خواهی به حقیقت برسی باید به دنبال حضرت صلی الله علیه و آله حرکت کنی !  در این هنگام است که شجره طیبه طوبی خواهی شد :

﴿لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کَانَ یَرْجُو اللَّهَ وَ الْیَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَکَرَ اللَّهَ کَثِیراً﴾ [5] مسلّماً برای شما در زندگی رسول خدا سرمشق نیکویی بود، برای آنها که امید به رحمت خدا و روز رستاخیز دارند و خدا را بسیار یاد می‌کنند.

اما این راه را باید با محبت رفت تا حبیب الله شد و الا تبعیتی که از سر اکراه باشد و میل قلبی در آن نباشد انسان را وارد حوزه محبت الهی نکرده و به خیر کثیر نمی رساند و لذا انسان نمی تواند مَثَل الله شود .

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

نهال دشـمنی برکن که رنـج بی‌شـمار آرد 

[6]

────────────────────────────

[1] (تحف العقول، النص، ص: 170)

[2] (سوره إبراهیم‏، آیه 24 و 25) 

[3] (سوره مریم‏، آیه 39)

[4] (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏1، ص: 428)

[5] (سوره أحزاب‏، آیه 21)

[6] (دیوان حافظ - غزل شماره 115)