یکی از نگرانیهای والدین که برای کودکشان ایجاد میشود وقتی است که فرزندشان شروع به مکیدن انگشت شصتش میکند که شاید تصور کنند این یک عادت زشت است وباید هر چه سریعتر ترک شود.

بعضی از والدین برای اینکه بتوانند کودک خود را به آرام نشستن وساکت ماندن وادار کنند  کودک را از اشیاء و موجودات خیالی میترسانند و این روش را در خیلی از موارد تفریحی برای خود

شروع یک مکتب با شروع یک تفکر است که شخص متفکر را هم صاحب مکتب مینامند یا پدر مکتب.
به تاریخ بشریت نگاه کنید
ببینید کدام مکتب ها اسمشان، نامشان، مرامشان در تاریخ مانده، ببینید کدام مذاهب هنوز پیروانی دارند،

یکی از نکاتی که باید در تربیت فرزندمان مراعات کنیم این است که در سنین زیر هفت سال محدودیت برای او ایجاد نکنیم وبگذاریم کودک به وسایل مختلف دست بزند ولمس کند

یک کتاب را در نظر بگیرید. آن کتاب از هزاران حرف و هزاران کلمه و جمله ترکیب یافته است این حروف و کلمات چه ارتباطی با هم دارند؟ آیا درهم و برهم و بی‏ربط، کنار هم قرار گرفته‏اند؟ یا این که با نظم و ربط خاصی در پی هم آمده ‏اند؟

برای رسیدن فرزند نوجوانمان به قله های موفقیت و پیشرفت باید او را در نوجوانی دریابیم و به او در بدست آوردن روحیه ای منظم و کوشا کمک کنیم.

طی چند مطلب گذشته که در مورد تربیت فرزند و لزوم کنترل محبت برای جلوگیری از لوس شدن فرزندمان در هفت سال دوم زندگیش داشتیم، بعضی از دوستان ایرادی گرفتند که

محبت زیاد وافراطی در هفت سال دوم زندگی یکی از مهمتری علت های لوس شدن وناز پرورده شدن است
کودکی که بیش از حد مورد نوازش و محبّت قرار گیرد

یکی دیگر از آفت هایی که در ادامه دادن محبت زیاد به فرزندمان در هفت سال دوم زندگی او بوجود خواهد آمد، پیدا شدن روحیه خودپسندی واز خود راضی بودن افراطی است.

یکی دیگر از مشکلاتی که محصول محبت زیاد به فرزند در هفت سال دوم زندگی او است، لوس شدن وناز پرورده شدن فرزندمان است.
نازپرورده‏ها غالباً از نظر روحی، ضعیف،

« قَیس بن عاصِمِ المِنقَری یَقولُ: قَدِمتُ عَلی‏ رَسولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله فی وَفدٍ مِن جَماعَةٍ ....ثَواباً وَلِکُلّ سَیّئَةٍ عِقاباً»_(۱)
 قیس بن عاصم- یکی از اصحاب پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله- می‏گفت: روزی با جمعی از قبیله بنی‏تمیم خدمت حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله رسیدم

فرزندمان بعد از گذشت هفت سال اول زندگی دیگر باید با واقعیت های جامعه آشنا شود و دیگر نمیشود مثل هفت سال اول زندگی دایماًدر دایره مهر ومحبت پدر مادرش باشد، چرا که وقتی کودک احساس کرد که عزیز و دردانه

بعد از گذشت هفت سال از زندگی فرزندمان وهنگامی که کودکمان وارد هفت سال دوم عمرش شد، وقت آن رسیده که از محبت ونوازشی که در هفت سال اول زندگی اش

«البِرُّ ما سَکَنَت إلَیهِ النَّفسُ ، وَ اطمَأَنَّ إلَیهِ القَلبُ ، وَ الإِثمُ ما لَم تَسکُن إلَیهِ النَّفسُ ، وَ لَم یَطمَئِنَّ إلَیهِ القَلبُ ، وَ إن أفتاکَ المُفتونَ»
«نیکی ، آن است که سینه ات ، بدان آرامش یابد؛ و گناه ، آن است که در سینه ات خَلَجان کند، هر چند مردم در باره [درست بودن ]آن ، برایت فتوا دهند»
توضیح
همانطور که درحدیث شریف مشاهده میکنید ملاکی که رسول اکرم_{(صلی الله علیه وآله)} برای تعریف وتشخیص«برّ ونیکی»

بعضی از والدین به هر دری میزنند، پیش هر مشاوری میروند، هر دستور غذایی را که میشنوند ومیخوانند عملی میکنند تا راهی برای مستعد شدن و تیزهوش شدن

بدون شک همه پدر ومارد ها دوست دارن که فرزندانشان انسانهای باهوش، بردبار وموفقی باشند و بعضاً چه کتابهایی که نمیخوانند وچه کلاس هایی که  کودکانشان را نمیفرستند.

از بس در زبان وکلام از بی ارزشی دنیا گفتند وگفتند، وآنقدر ما در عمل تأثیر واهمیّت داشتن یک زندگی پر عافیت وراحت را برای رسیدن به قلّه های موفقیت چه در معنویت وچه در تحصیل علم حس کردیم که دیگر

می‏گویند که جوانی عاشق دوشیزه‏ای شده بود، پدر و مادر دختر مانع ازدواج شدند. جوان بسیار کوشید. خرج‏ها و خواهش‏ها کرد و زحمت‏ها کشید تا سرانجام دختر در حباله او درآمد. مدّت‏ها با هم زندگی کردند، کانون خانوادگی گرم و باطراوت بود، امّا رفته‏ رفته لهیب عشق فرو نشست

رابطه اجتماعی و معاشرت با مردم در خلقت ووجود انسان نهادینه شده وگریزی از آن نیست؛ معاشرت وهمنشینی در وجود انسانها یک امر فطری است که در سنین مختلف شدت وضعف دارد، مخصوصاً در سنین نوجوانی که نوجوانها

بعد از اینکه هفت سال از عمر کودکمان گذشت ودیگر شناخت تقریباً کاملی از محیط پیرامون خود پیدا کرد ودیگر آن جسارت و بی باکی هفت سال اول که بدون پروایی وترسی خود را در معرض هر کاری قرار میداد

کودک در هفت سال اول زندگی همانطوری که همه شما میدانید ذهنش ناقص، بدنش ضعیف ودر عین حال پر انرژی و پر سرو صداست.
در این سنین کودک به یک نگهبان وسرپرست

هر انسانی به صورت طبیعی میتوانند دید محدودی نسبت به زندگی ومسائل مختلف مرتبط با زندگی داشته باشد، این محدودیت برای این است که هر انسان فقط در یک محیط محدود وبا یک روابط محدود زندگی خود را جلو برده.

چه بگویم از آدمی که همینطور سرش را پایین انداخته و در اجتماع رفت وآمد میکند وبا همه کس نشست وبرخواست میکند، بدون اینکه ملاکی برای انتخاب اطرافیان ودوستانش داشته باشد.

چه کدورتهایی که دربین ماها نیست، چه ذهنیت هایی که در ذهن ما دایماً در حال تولید نیست، چه ساعات ولحظات خوشی که به خاطر همین ذهنیتهایی که دایماً در ذهن ما درحال بالا وپایین رفتن هستند که از دست نمیدهیم،

متأسفانه بعضی از والدین هستند که خیال میکنند، بچه خودش برای خودش بزرگ میشود ولازم نیست که زیاد فکر خود را مشغولش بکنیم.

متأسفانه بعضی از والدین هستند که تصورشان این است که اگر به فرزندمان احترام بگذاریم و به او روی خوش نشان بدهیم این کار باعث میشود آنها گستاخ ولوس بشوند و به مقام والدینشان احترام نگذراند ₍₁₎

مرحوم حاج محمد علی فشندی تهرانی تشرفاتی به طور مکرر به محضر مقدس حضرت ولی عصر ( ارواحنا فداه) داشته اند و این تشرف در مسجد مقدس جمکران اتفاق افتاده است

در حیاط مسجد مقدس جمکران مشغول

فرزند ما آیینه برخورد و رفتار ماست.

چرا؟

چون کودک ما از وقتی چشم باز کرده وپا به دنیا گذاشته بیشترین لحظات عمرش را کنار پدر ومادرش سپری کرده وبدون شک از رفتار وبرخوردهای آنان الگو برداری خواهد کرد.

 در بسیاری از آیات قرآن، خداوند انسان‌ها را به علت تعقل نکردن مؤاخذه کرده و با عباراتی؛ مانند:

«أَ فَلا تَعْقِلُون»₍₁₎، «أَفَلا تَتَفَکَّرُون»₍₂₎ و «أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآن»₍₃₎

«آیا نمى‏‌اندیشید؟» و «آیا در قرآن تدبر نمی‌کنید؟»

 «لِلْفُقَراءِ الْمُهاجِرینَ الَّذینَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیارِهِمْ وَ أَمْوالِهِمْ یَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً وَ یَنْصُرُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ أُولئِکَ هُمُ الصَّادِقُون»₍₁₎

«(از غنایم سهمى) از آن فقراى مهاجر است که از خانه و اموالشان بیرون رانده شدند، آنها در پى فضل و خشنودى خدا هستند که خدا و رسولش را یارى مى‏کنند، آنها در حقیقت راستگویانند»

آیات مبارکه فوق بیانگر حالات کسانی است که قبل از فتح مکه، از مکه به مدینه هجرت کردند

بعضی از والدین خیال میکنند که اگر آب ونان و پوشاک فرزندشان تأمین شود دیگر همه کار ووظیفه آنها در قبال فرزندشان انجام شده، ولی غافل از اینکه

 بدون شک این باور کردنی نیست که کسی ادعا کند

"پدر ومادری را میشناسد که فرزندان خود را دوست ندارند."

زیرادوست داشتن فرزند، امرى غریزى است‏.₍₁₎

بعضی از اوقات یک عده هستند که وقتی بهشون میگی اخلاق ورفتارت رو درست کن در جواب میگن که" دست خودم نیست، ارثیه"!

واقعیت این است که راست میگن"ارثیه" دست

در کتاب لهوف، اشعاری دیدم که منسوب بود به حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) وبعد از مطالعه اشعار با توجه به مضامین بالا ومعرفتی این اشعار بعید دانستم که این اشعار از غیر معصوم صادر شده باشد.

امام حسین(علیه السلام)

در تکمیل بحث های گذشته که در مورد عدل ومساوات داشتیم باید به یک نکته بسیار مهم توجه کرد واز آن غافل نشد.

عدل ومساوات هیچ وقت بدین معنی نیست که ما بدون توجه به سن، جنسیت، موقعیت اجتماعی

شاید در خیلی از خانواده های چند فرزندی دیده باشید که فرزندان رابطه خوبی با هم ندارند وبیشتر اوقات مشغول جر وبحث هستند وهر کس هم که بخواهد آنها را از هم جدا کند ومشکل را حل کند شاید به طور موقت موفق به انجام این کار شود ولی بعد از مدتی باز "روز از نو روزی از نو"

یکی از دغدغه هایی که غالب والدین دارند این است که چگونه با فرزندان خود رفتار کنند تا بتوانند آنها را تحط کنترل وتربیت خود نگه دارند.

جواب این سؤال میتواند در قلم خیلی ساده

یکی از ایرادهایی که به مکتب تشیع میگیرند این است که چرا شیعیان در این زمان که دشمنان اسلام  بیشتر از هر زمانی دنبال ایجاد تفرقه هستند دست از عقاید خود نمیکشند واز مذاهب جمهور مسلمانان پیروی نمیکنند،

تصور کنید فرزندشما بزرگ شده است وصاحب زن وفرزند است.

از اوتوقع دارید که انصاف را رعایت کند ودر کارهای خانه یا بیرون شما را تنها نگذارد، ولی بر خلاف توقع شما او خیلی کم به شما سر میزند وبیشتر اوقاتش را صرف امور وکارهایی که خودش دوست دارد.

بدون شک اولین محیطی که کودک در آنجا تربیت میشود و نحوه برخورد با دیگران وحضور در اجتماع را یاد میگیرد خانواده است، وبدون شک اولین کسانی که الگوی کودک دراین امر قرار خواهند گرفت پدر ومادر است.